.

دست آدمی را که زمین نخورده و نشکسته است، نمی شود گرفت... قسمت تلخ ماجرا این جاست که خیلی وقت ها چاره ای نیست جز این که بایستی و زمین خوردن و خرد شدن بعضی ها را ببینی، بعد بزنی سر شانه اش و دستش را بگیری و بلندش کنی و بگویی؛

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم/در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من/به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی/که نقش بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی/مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو/بیا که قدرت پرواز و پرّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند/که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند/که گم کنی که سرچشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت/نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست/وگر خداصفتی دان که کدخدات منم