.

قوه ی خیال نیروی عجیبی است... مثل فرزندش داستان می ماند که هوو قبول نمی کند... به طرز شگفت انگیزی تمامیت خواه است... در تقابل با عقل به راحتی کنارش می زند... حتی تن را تا آن جا که محمل و بستر و همراهش باشد، قبول می کند... به محض این که بدن دچار نقصان و عوارض بودن می شود( مثل درد یا گرسنگی و بیماری)، خیال دیگر تاب تحملش را ندارد... برای این که بتواند در بی انتهای هستی برود تمایل شدیدی پیدا می کند به حذف مانع سر راهش، حتی اگر بستر حضورش باشد!
پسوآ در کتاب دلواپسی به وضوح به این مطلب اشاره می کند... می گوید در  میان خیال و آن چه در جهان واقعی می گذرد، لحظه ای در انتخاب خیال شک نخواهم کرد... درک این که چرا پسوآ خودش را کشت در همین نکته است؛ خیال به جایی می رسد که هرگونه نیروی بازدارنده را ، اعم از تعقل و بدن، تحمل نمی کند و به راحتی حذفش می کند...

*حالا یادم افتاد که از زمان بی خوابی بلاگفا قرار بود مطلبی درباره ی خیال و انواعش بنویسم که خلاصه اش این است؛ خیال دو گونه است؛ فعال و منفعل... و خیال سوژه دار و بی سوژه... خطرناک ترین نوع، خیال فعال بی سوژه است آن چنان که پسوآ بود که از جایی به بعد نابودی حتمی است چوت عقل و بدن توان کشیدن چنان باری را ندارند... اما مطمئن ترین شکل خیال برای فرایند خلق، خیال فعال سوژه دار است، آن چنان که ابن عربی بود و سر خیالش را به زلف دختر نظام گره می زد...