.

به امیر بی گزند ، کار محسن چاووشی گوش می کردم ... این شعر مولانا تا به حال به چشمم نخورده بود ... جدای از زیبایی ، نکته ای درباره ی مولانا به ذهنم رسید که تا امروز به آن توجه نکرده بودم ؛ این که همه ی ما در هر سطحی که باشیم ، حتی خود مولانا ، احتیاج به درمانگر داریم ... یکی از کارکردهای جدی که مرادان مولانا برای او داشتند ، شأن درمان گری شان بود . آدمی همواره در معرض ناملایمات زندگی است ، در معرض اندوه هایی که حتی بی دلیل و ناگاه از راه می رسند ... کسی باید باشد که هم نفسی اش ، اندوه را از جان بروید . اگر کسی در عالم خارج برای این نوع رابطه پیدا نشود ، این به معنای پاک شدن صورت مسأله نیست ، آن وقت کار آدمی بر روی خود بسیار سنگین تر خواهد بود ، آن چنان که باید خود درمانگر خود باشد ، هر چند بسیار پیچیده و دشوار ...

ترجیع بند مولانا

عجب سروی، عجب ماهی، عجب یاقوت و مرجانی

عجب جسمی، عجب عقلی، عجب عشقی، عجب جانی

عجب لطف بهاری تو، عجب میر شکاری تو

دران غمزه چه داری تو؟ به زیر لب چه می‌خوانی؟

عجب حلوای قندی تو، امیر بی‌گزندی تو

عجب ماه بلندی تو، که گردون را بگردانی

عجبتر از عجایبها، خبیر از جمله غایبها

امان اندر نواییها، به تدبیر، و دوا دانی

ز حد بیرون به شیرینی، چو عقل کل بره بینی

ز بی‌خشمی و بی‌کینی، به غفران خدا مانی

زهی حسن خدایانه، چراغ و شمع هر خانه

زهی استاد فرزانه، زهی خورشید ربانی

زهی پربخش، این لنگان، زهی شادی دلتنگان

همه شاهان چو سرهنگان غلامند، و توسلطانی

به هر چیزی که آسیبی کنی، آن چیز جان گیرد

چنان گردد که از عشقش بخیزد صد پریشانی

یکی نیم جهان خندان، یکی نیم جهان گریان

ازیرا شهد پیوندی، ازیرا زهر هجرانی

دهان عشق می‌خندد، دو چشم عشق می‌گرید

که حلوا سخت شیرینست و حلواییش پنهانی

مروح کن دل و جان را، دل تنگ پریشان را

گلستان ساز زندان را، برین ارواح زندانی