.

بحث مهمی در داستان نویسی مطرح است با عنوان پیوستگی فرم و محتوا که می گوید فرم باید از دل محتوا بیرون بیاید و در نسبت با آن معنا پیدا کند ( و نه بر عکس ) ... به روایتی دیگر فرم ، صورت و برگرفته ای از محتواست و محتوا به مثابه شناسنامه ی فرم عمل می کند ... این حرف را همین جا نگه دارید و برویم جای دیگر و با جمله ای شبیه به این ادامه دهیم ؛ هر راهی روحی دارد و روح آن راه باید به روح رونده اش بخورد ... این جا تاکید بر نسبتی است که بین روح رونده و روح راه وجود دارد ... شاید بشود گفت این نسبت ، این حال که در میان دو سر قضیه قرار دارد از هر دو آن ها مهم تر است و همان است که آن ها را معنا می کند ، آن چنان که اگر این نسبت نباشد رشته ی بسیاری از امور از هم پاشیده می شود ... برای مثال دو سر داعی و مدعو یک جا جمع نمی شوند مگر به نسبتی ... حضور شمس و برخورد با مولانا در همین چهار چوب قابل معناست و یا تعبیر قرآنی اش برای چنین نسبت هایی ؛ مرج البحرین یلتقیان ... خب ، به غیر از مولانا کسانی دیگر هم بودند که سخن شمس را می شنیدند ، اما چه گونه است که این سخن فقط برجان مولانا می نشیند و صاحب سخن او می شود ! این که بشود تعریفی حتی به حد ناقص از این نسبت پیدا کرد محال می نماید که اصولا این نسبت در همین رازآلودگی و ناگفتنی بودنش معنا می یابد و غریزی باید شناختش ، اما شاید بتوان این طور گفت که رونده یا مدعو یا مظروف جزیی از خود را در راه یا داعی یا ظرف می بیند که شوق روی او می کند یا تجلی خود را در او _ آن می بیند ... 

الغرض ، دیشب داشتم به شکل زندگی های خودمان ، نوع شاد بودن و غمگین بودن مان فکر می کردم ... به شکل برگزاری مراسم عروسی یا عزا ... همین ها که پیوستگی شان زندگی را می سازد ... همین اشکال آشفته ی ابراز غم یا شادی در نسبت با آن چه ما هستیم معنا پیدا می کند ... نمی شود که ما زندگی را نشناسیم ، خود را نشناسیم و آشفته حال روزگار بگذرانیم اما شادی ها و غم های متفاوت از خودمان نشان بدهیم ... این ها آیینه ای هستند که عمق فاجعه ی ما را به ما نشان می دهند ... به قول معروف از کوزه همان برون تراود که در اوست ...