.

پیش خواندن ادامه ی این کلمات وبلاگ سمانه مرادیانی را ببینید و بعد به ادامه ی مطلب بیایید تا شاید بتوانم بگویم داستان چیست ...

به تاریخ 91/2/12 در بلاگفا نوشتم ؛ بی بهانه مانده ایم برای شاد بودن و از آن طرف هر چه بخواهی بهانه داریم برای دلتنگی ... به هر طرف که سر می چرخانیم چیزی جز درد و وحشت افزوده نمی شود ... خراب اندر خراب اندر خرابیم ... اما در میان کلیت این احوال گه گاه تیرهایی می آید که به عمق جان مان می خورد ... نفس مان می گیرد ... هر چه سعی می کنیم بی خیال باشیم و به اش فکر نکنیم باز تلخی زهرش می زند بالا ... بغضی است که میان سینه و رها شدن حیران می ماند و هر کاری می کنیم نمی توانیم نادیده اش بگیریم ...

سمانه مرادیانی همسایه ی ما بود ؛ هم سایه ی من ... هم سایه ی تو ... در همین هوا نفس می کشید و می نوشت ... یکی بود مثل ما ... اما دیگر نیست ، از جور زمانه برید ... به مرگی خودخواسته چشم از جهان فرو بست ... مهم نیست چرا و چه گونه ... مهم این است که نشد حالی از او بپرسیم ... نشد دستی سر شانه اش بزنیم و خاک تنهایی اش را بتکانیم ...

دیگر چه می شود گفت !؟ هیچ ... فقط به احترام حضورش ، به احترام آن چه بود و زیست ، سکوت می کنیم ...

و حالا ؛ باز گردید و دوباره به آن وبلاگ و کلماتش نگاه کنید ... به سکوت سرشار آن وبلاگ لجظاتی گوش دهید ... صاحب آن کلمات دیگر بین ما نیست ... شاید اکنون حتی نامش در دورترین و تاریک ترین کنج خاطرات دوستان و اقوامش قرار دارد ... این معنای زندگی است ... هستیم تا لحظه ای دگر ، تا مرگی که دهان گشوده به انتظار ما نشسته است ...