رسم جنگ جو

خیلی وقت ها دنبال چیزی می گردیم که حسش می کنیم اما نمی دانیم که چیست ... و ناگهان در جایی که انتظارش را نداریم با آن برخورد می کنیم ... این مفهوم را من در هم زمانی یونگ یا تشنگان گر آب جویند اندر جهان / آب جوید هم به عالم تشنگان برای خودم معنا می کنم ... برای نمونه فکر کن در کتابخانه و میان قفسه ها راه می روی و ناگهان کتابی را بر می داری و اتفاقأ همانی است که باید باشد ... طوری که هیچ چیز دیگر جایگزین آن نمی شود ... از این که بگذرم، چند وقت پیش اتفاقی فیلمی توی تلویزیون دیدم با عنوان رسم جنگجو ... جدای از ساختار حیرت انگیز فیلم ، محتوایش برایم غافلگیر کننده بود ... داستان جنگجو و آدم کشی بود که می خواست زندگی طبیعی داشته باشد ... می خواست مثل بقیه آرام برود و بیاید ، احیانأ عشقی داشته باشد و در یک کلام ؛ مثل بچه ی آدم زندگی کند ... این جنگجو استادی داشت که سر همین مسأله با شاگردش جنگ داشت ، مسأله ای که لب و اساس محتوای فیلم به ان بر می گشت ... استاد می گفت کسی که جنگجو زاده می شود سرشت و سرنوشت اش بر کشتن و جنگ از یک سو و آمادگی جان باختن از دیگر سو است ... در داستان ، شاگرد ( جنگجو) استاد را کشت اما در نهایت حرف استاد درست در آمد ، طوری که جنگجو تا پایان عمر چاره ای جز جنگ و گریز و آوارگی نداشت ...

حالا این که من این قدر افتضاح داستان فیلم تعریف می کنم به کنار اما مفهوم مورد نظر را به شکل حیرت انگیزی می شود گسترش داد ... اول این که توقع  و پیش زمینه ی ذهنی از زندگی و خواسته های ما به تنهایی کافی نیست که مطابق آن الگوی مفروض زندگی کنیم ... خلق و خو و تربیت و محیط و ... کار خودشان را خواهند کرد ... اسم اش را بگذاریم سر نوشت یا قسمت یا هر چیز دیگر ، فرقی نمی کند ... و بعد ، این که آمدیم و خودمان را شناختیم و سنگ هامان را با خودمان واکندیم تازه اول ماجراست ... روزهای خوش است که مثل برق می گذرد ... می رسیم به این که جناب جنگجو ؛ این راه همه اش خون است ... روح و روان تکه پاره است ... جای ؛ سرها بریده بینی بی جرم و جنایت  است ... کاش البته همه اش این ها بود ! ... ولی نیست ... نه تنها باید آن چه زندگی در مسیرمان قرار می دهد بپذیریم وبازی کنیم بلکه باید رفت به سمت هر چه ویران کردن خود ... به معنای دقیق کلمه درب و داغان کردن خود ... به قول علما به چالش کشیدن هروزه ی خود و زندگی ... به بی رحمانه ترین شکل ممکن ... آن قدر که از یک وجود خشت روی خشت نماند ... برهوت مطلق ... و این خواست و اراده است هم چنان که رسم جنگ جو چیزی جز این نیست ...

پی نوشت : افق های پیش روی انسان به طرزی باور نکردنی سیاه است ... یا خوش بینانه اش خاکستری است ... هر چه بیش تر این افق ها را نگاه می کنیم ناامید تر می شویم ... هیچ نشانه ای برای صلاح و آرامش پیدا نمی شود ... یک جورهایی همه از روز اول آخر خط رسیده ایم ... تمام ایم ... اما این فقط مقدمه است ؛ باید جنگید ... نه برای پیروز شدن که سوی دیگرش باختن است  ... به خاطر ذات جنگ باید جنگید ... ناامیدانه باید جنگید .... بی آن که فکر کنی پیروزی یا بازنده ... به این فکر کن ؛ فقط ذات زندگی مهم است ...