.
شنبه, ۹ آبان ۱۳۹۴، ۱۲:۲۰ ب.ظ
سنگین ترین وزنه ی هستی انسان مرگ است . ولی چون ما زنده
ایم و زندگی می کنیم باید وزنه ای برای برابری و به تعادل رساندن زندگی و
مرگ پیدا کنیم ... این وزنه ها به یقین از دو شکل عشق و پوچی خارج نیست و
مورد سومی ندارد ... اما عشق وزنه ای هم پای مرگ است ... ترازوی مرگ و
زندگی را میزان می کند ؛ نه بده کار و نه طلب کار ... شکل دوم پوچی است .
آن وقت که زندگی می شود بازی ... یک بازی که نه برد دارد نه باخت ... نه
بازنده و نه برنده ...هر موقعیتی در زندگی مظهرشکلی از هستی آدمی است ...
این گونه پوچی وزنه ای به مراتب سنگین تر از مرگ است ... وزنش به مرگ می
چربد و مرگ را بده کار خود می کند ...آخرش این می ماند که کی اهل کدام راه
است و روح هر راه با جنس و جنم هستی اش چه طور می خواند !
۹۴/۰۸/۰۹