.

عطاءالله سلطانی ‌صبور،عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس روز یکشنبه گفت که ۹ میلیون و ۶۰۰ هزار تن در ایران بی سواد هستند.
اما به نسبت آماری که در خبر بالا به آن اشاره شده ، بی راه نیست اگر تخمین بزنیم که دو برابر همین تعداد ، یعنی چیزی در حدود بیست میلیون نفر ، کسانی هستند که ترک تحصیل کرده یا امکان ادامه ی تحصیل نداشته اند ... چیزی در حدود بیست میلیون نفر از جمعیت ایران هم کودکان و نوجوانان هستند که دوره ی درس و مدرسه را می گذرانند ... پس از جمعیت قریب به هشتادمیلیونی ایران ، پنجاه میلیون نفر امکان داشتن اندیشه ی روشن از راه تحصیل و سواد آموزی را ندارند ... اما اگر خوشبینانه نگاه کنیم که همه ی ان سی میلیون باقی مانده تحصیلات عالی دارند و با درس و کتاب و دانشگاه سر و کار داشته اند ، یک سئوال ناگزیر پیش روی ماست ؛ چه تعداد از این آدم های درس خوانده ، سواد را به مثابه عامل آگاهی تلقی می کنند !؟ به روایت دیگر چه تعداد از این آدم ها با درس خواندن و حضور در دانشگاه به دنبال تعمیق آگاهی خود و جامعه شان بوده اند و به صرف داشتن یک مدرک و یافتن شغل به دانشگاه نرفته اند !؟
شاید بتوان گفت که آمارهای این چنینی ، تخمینی و دور از واقعیت است ( چون اصلأ آماری در این موارد وجود ندارد !) اما مخاطب این خط را به تجربه ی شخصی خودش درباره ی دانش و معرفت و آگاهی و نسبتش با دانشگاه و جامعه ی ایران ارجاع می دهم و از همه ی این ها نتیجه می گیرم که ایران جامعه ای با سواد به معنای فرهیخته و فرهنگ ساز ندارد ... جامعه ی ما ، به خصوص قشر دانشگاه رفته ، مثل گنجشک رنگ شده ای است که خود را قناری نشان می دهد ( بخوانید بی سوادی که خود را دکتر و مهندس نشان می دهد ) ... در حالی که ما از بی سوادی مزمن و تاریخی رنج می بریم ...