.

حافظ می گوید :
عشق می ورزم و امید که این فن شریف / چون هنرهای دگر موجب حرمان نشود
این یعنی هنر( در این سرزمین )همواره با حرمان و ناامیدی همراه است ... اما نکته ی دوم ؛ حافظ عشق را و عاشقی را هنر می داند و فن شریف ... و این فن شریف احیانا چیزی متفاوت از مکانیکی و پزشکی و شبیه به این هاست ... این یعنی تو می توانی پزشک یا مکانیک باشی اما لزومأ در امر عاشقی و آدمیت احتیاج به چیزهایی دیگر داری ... و نکته ی آخر ؛ انگار خود حافظ هم می داند در سرزمینی که مردمی هنر نشناس زندگی می کنند از عشق هم امیدی نتوان داشت ...
* حافظ با تمام محافظه کاری ذاتی اش جهنم بی نظیری را در این بیت ترسیم کرده است مطابق با امر واقع ...