در انتهای انزوا
همیشه نسیمی هست
که لحظه های آدمی را تر کند
همیشه پریدن یک پرنده از سر شاخه عجیب است
و بارش باران
اتفاقی ست نو و بی تکرار
در انتهای انزوا
همیشه بازی کودکان
نگاه را را خیره می کند
و لذت بوییدن شاخه های پیچ امین الدوله از سر دیوار
منطق راه و انتخاب کوچه است
در انتهای انزوا
باران و برف و ابر و آسمان و ماه و خورشید و گیاه
ضرورت های این لحظه اند
آن جا همیشه
رد قدم هایی بی بازگشت
روی برف می ماند ...
دلخوشی
راجع به برخوردهای سلبی و ایجابی و چپ وراست و ... در معویت هیچ نظری ندارم . متاسفانه یا خوشبختانه . "معنویت" خیلی وقته برام از "انتزاعیات" و "عالم نظر" کوچ کرده و خودشو پرت کرده وسط زندگیم . زندگی ساده و میوه ایم . تو خنده های آرمش دنبالش می گردم . تو حرفای صد من یه غاز و تکراری مادربزرگ بی سواد هشتاد و شیش ساله ی بی مشاعرم .
روزانی که توش هستم پارادایمی سراسر زنانه داره ، ویرجینیا وولف می خونم و "من از گورانی ها می ترسم" . لذا نمی فهمم این حرفای تئوری و مردانه رو . والبته که توقع یک خوانش همدلانه از کامنتم رو هم متقابلا از شما ندارم . با این همه مرسی که نظر منو می پرسید . لطف همیشه چیز خوشحال کننده ایه به هر حال .
دلخوشی
عالی بود . بند اولش عالی تر .