.

تمام نویسندگان نخبه گرا در حوزه ی ادبیات قرابت عجیبی ، خواسته یا ناخواسته ، با تفکر نیچه دارند ... دیروز داشتم به نسبت تفکر هسه و سلین با نیچه فکر می کردم و امروز به این فهرست داستایوفسکی و پسوآ هم اضافه شد ... قطعآ با نگاه و تمرکزی دقیق اسامی این فهرست را می شود زیاد تر هم کرد ... انگار این ذات و اقتضای فردیت های یکپارچه است که چون از توده جدا می شوند گرایش ناگزیرشان نخبه گرایی است که قرائت سیاسی اش چیزی جز فاشیسم نیست و نمی تواند باشد ... جذب کسانی مثل سلین یا هایدیگردر عمل به فاشیسم شاید با این رویکرد قابل فهم باشد ... نقطه ی مقابل فاشیسم یعنی دوکراسی ، برای حفظ موقیت اکثریت ، همواره در تضاد با جریان نخبه و پیشرو جامعه است طوری که منافع این دو گروه هیچ گاه با هم هم سان نمی گردد ... حضور و منافع هر یک مساوی با حذف دیگری است ، هر چند دموکراسی در ظاهری اخلاقی عمل می کند اما تاریخ پر است از نمونه هایی که این حکومت توده ها درقلع و قمع جریان نخبه از هیچ خشونتی دریغ نکرده است و از آن طرف جریان های نخبه گرای فاشیستی هم چنین ، اما در ظاهری غیر اخلاقی و عریان تر ...
برای نمونه در رمان ابله ، داستایوفسکی نقدی که به جریان مارکسیستی - کمونیستی می کند دقیقأ عوامانه بودن آن است ... این که پیروان آن جوانانی خام و پر شور و بی فکر هستند که از تفکر و پختگی بهره ای نبرده اند و زیاد از حد شلوغ می کنند! ( نقل به مضمون ، در انتهای کتاب با جملات و نظر اصلی نویسنده برخورد می کنید ) این نقد داستایوفسکی است بر یک جریان قدرت مند سیاسی در روسیه ی تزاری ! نقدی که کاملا از نگاهی بالا و نخبه گرا صورت می گیرد ...