رحمان رحیم
دوشنبه, ۴ آبان ۱۳۹۴، ۰۹:۱۲ ق.ظ
امشب سر صحبت درباره ی سنت و مدرنیسم با کسی باز شد ... از من سئوالی درباره ی تفاوت این دو دنیا پرسید ... به قدر بضاعت جواب دادم ، اما یک نکته بسیار مهم یادم رفت که این جا برایش می نویسم؛
در دوره ی مدرن تنهایی به جای آن خدای رحمان و رحیم سرمدی نشسته است و ستایش می شود ... لاشریک صفت تنهایی انسان معاصر است ... تنهایی ای که خدای انسان است ، انسانی که حتی در سلوک عارفانه اش هم افقی بالا تر از تنهایی ندارد ... این خدایی است که راهی جز آن پیش رو نیست ... خدایی است که هم از آن گریزانیم هم از سر بی چارگی به آن پناه می بریم ...
۹۴/۰۸/۰۴