.

بیان و روایت ادبیات داستانی در ایران را به سه گونه می توان تقسیم کرد ؛
1) روایت هایی آن گونه که هدایت و علوی و براهنی و تقی مدرسی می نوشتند ، مبتنی بر زبانی ساده و سرراست ، بدون بی چیدگی های زبانی ...
2) روایت هایی آن گونه که رضا دانشور و هرمز شهدادی و بهمن فرسی می نوشتند ، مبتنی بر زبانی تند و تیز و منتقدانه که هدفش غالبأ کشف نیمه ی تاریک هستی و انسان بود ...
3) روایت هایی آن گونه که ابراهیم گلستان و هوشنگ گلشیری و در ادامه دولت آبادی و ابوتراب خسروی می نویسند که مبتنی است بر زبانی شاعرانه که لزومأ به مفاهیم شاعرانه نمی پردازد و صرف موزون و آهنگین کردن زبان است ...
متاسفانه از سه جریان بالا ، دو گونه ی 1 و 2 در بعد از انقلاب تقریبا از چرخه ی ادبیات حذف شد و روایت سوم ، تنها روایت قدرتمند باقی ماند ... این که چرا چنین اتفاقی افتاد دلایل مختلفی دارد اما نتیجه اش زوال ادبیات داستانی بود و هست ( به خصوص در رمان ) که حالا با آن روبه رو ایم و تبدیل شدنش به این موجود در حال احتضار که توان سرپا نگه داشتن خود را هم ندارد چه رسد به خواسته های بزرگی مثل نقد قدرت یا اجتماع ...
الغرض ، رضا دانشور یکی از ستون های اصلی جریان دوم بود با داستان بلند و فراموش نشدنی نماز میت ... این اثر بی شک یکی از نوادر آثار داستانی در ایران است که خوب دیده و شناخته نشد ( یا نگذاشتند که دیده شود ) ...
به هر صورت حالا دیگر رضا دانشور بین ما نیست و ما دوباره توانستیم به عهد نخبه کشی خود وفا کنیم و هنرمندی را در انزوا نابود ... روانش قرین آرامش ابدی ...